BLOG: kerstavond

Het is alweer lang geleden; december 1980. Het ziekenhuis is verlaten, de gangen zijn lang en koud. Je komt niemand tegen en er is niemand die jou ziet. Als jongste arts heb ik dienst voor bijna alle afdelingen. Dat is een gevaarlijke situatie: de meest onervarene als eerst verantwoordelijke.
BLOG: kerstavond

 

De andere artsen willen nu niet gestoord worden. Met Kerstmis hoor je thuis te zijn, en ook mijn bazen hebben vanavond voor zichzelf gekozen. De Hartbewaking is bijna leeg. Er ligt alleen een bejaarde die toch nergens heen kon en die middag was er een jongeman met een vers hartinfarct opgenomen.

En opeens gaat het mis: de jongeman krijgt een hartstilstand. Overal gaan alarmbellen af waar niet op gereageerd zal worden. Het is immers Kerstavond. Met zijn drieën beginnen we aan een bijna onmogelijk gevecht. Mijn eerste reanimatie. Wie neemt de beslissing om te stoppen? Uiteindelijk de arts, ik dus.

Een vrouwenstem aan de telefoon die het allemaal niet begrijpt. ‘Kom maar snel,’ zeg ik nog. Waarom eigenlijk, het is toch al over. Wil ik dat ze nog hoop houdt? Een jonge vrouw en twee kleine kinderen, slaapdronken, pyjamaatjes onder de kleren, staan niet begrijpend aan het bed. Niemand weet wat te zeggen; de dood is nog nooit zo wreed geweest, zo onverklaarbaar. 

‘Wat moet ik nou’, vraagt de vrouw radeloos. ‘Gaat u maar naar huis, u kunt hier nu toch niets meer doen.’
De gangen zijn eindeloos lang, en zo koud als de dood kan zijn. Niemand begrijpt wat er is gebeurd, niemand spreekt. Ik loop zwijgend mee, onzichtbaar door die witte jas, ook voor mijzelf. Mag ik een arm om haar heen slaan, kun je dat wel doen als arts? Wat doen artsen eigenlijk in zo’n situatie? Ik wist het echt niet, ook niet wat te zeggen. De vrouw begint zachtjes te huilen. ‘Er is niemand thuis’ zegt ze radeloos. Ik kan mijn tranen bijna niet meer tegenhouden, maar artsen horen niet te huilen. ‘Ik zal de huisarts bellen,’ zeg ik, er niet aan denkend dat het ook voor hem Kerstavond is. De portier kan nog een taxi regelen. Ik kijk ze na als de auto wegrijdt; de klokken luiden voor de nachtmis. Mijn eerste Kerst als arts.

Bert Baas is longarts en coach / supervisor voor medici.
Rechtstreeks contact opnemen met de auteur kan HIER.
(Werkt dit niet, dan is uw mailprogramma hier niet voor ingesteld. Dan kunt u hieronder met het formulier een reactie achterlaten.)

 



Naar homepage



Relevante categorieën:



Nooit meer burn-out

Ontwerp voor digitale transformaties van (zorg)organisaties

De patient terug van weggeweest