Die avond stapten twee ‘anders ontwikkelden’, een jongen van rond de achttien jaar en een oudere man, bij ons in de stadsbus. Bierblikjes in de hand. Het was maar een klein busje zodat je elkaars aanwezigheid direct voelde. De alcoholadem viel door niemand te ontlopen.
Een man in de bus die niet bij deze twee hoorde, maar wel (wat minder zichtbaar) van dezelfde groep was, begon het tweetal luid te provoceren: 'Zo, wie zijn jullie, en wat doen jullie voor de kost'?
En het duo trapte in de val. De oudste was tot niet meer in staat dan knikkend bevestigen wat de jongere vertelde. ‘Mijn vriend’ en hij wees op de bijna slapende, oude man, ’is clown, hij imiteert Popov, de beroemde Russische clown.’ Niet iedereen bleek Popov nog te kennen dus voegde hij eraan toe: ‘die is al wel dood’. En in een reflex wees de oudere man naar zijn neus. Op dat moment was hij niet in staat meer van Popov te laten zien.
‘En ik ben rapper!’ liet hij ons vol trots weten. ‘Nou laat daar maar eens iets van horen’ en zo werd hij door de valse uitdager verder de fuik in gezogen.
De jongen ging, zonder het bierblikje los te laten, in het gang pad staan. Het was een podium voor een volle aandachtige zaal. Dat hij wankelde kwam heel zeker door het schokken van de bus. En met dubbele tong rapte hij:
‘Ik liep door de stad,
met een zakje friet,
zonder mayonaise,
want dat lust ik niet’
Trots keek hij rond, wachtend op waardering. Dat begeerde verlangen naar erkenning was denk ik ook de reden waarom wij allemaal begonnen te klappen.
Op dat moment stopte de bus bij onze halte. Het was goed zo.
HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
Rechtstreeks contact opnemen met de auteur kan HIER.
(Werkt dit niet, dan is uw mailprogramma hier niet voor ingesteld. Dan kunt u hieronder met het formulier een reactie achterlaten.)
