Ik maakte kennis met mevrouw R. Vanaf het eerste ogenblik zette zij mij aan het denken. Zij werd gebracht door haar man. Bij het verlaten van de auto maakte ze geluidjes waaruit ik niet kon opmaken of ze huilde of lachte. Aangezien er geen grappen werden gemaakt bleef de andere optie over. Ze huilde …
Maar een korte analyse vertelde mij dat ook dit niet het geval was. Ik verwerkte mijn waarneming en liet het voor wat het was.

Als ik later een rondje koffie doe kom ik mevrouw R. weer tegen. ‘Wilt u koffie of thee?’, vraag ik zachtjes aan haar.
Ze antwoordt met; ‘Nee.’ Ook op mijn tweede, ietwat luidere, vraag antwoordt zij resoluut met ‘Nee.’
Ik schenk toch maar koffie in en plaats het kopje op gepaste afstand voor haar.
Wederom klinkt er een protest.
Nog voordat ik met mijn rondje klaar ben zie ik haar genoeglijk een slokje uit haar kopje nemen.

Bij het tweede rondje schenk ik haar kopje zonder te vragen weer in.
Op mijn vraag of ze een koekje wil begint het opnieuw. Mijn ervaren collega knikt. ‘Leg maar gewoon neer.’
Hiermee ging ik voor mijn gevoel een grens van respect voorbij.
Maar ik leerde om duidelijkheid te geven aan een persoon voor wie het maken van keuzes niet meer vanzelfsprekend is.
En inderdaad. Al kruimelend werkt zij al snel de lekkernij naar binnen. Ondertussen zachte geluidjes makend. Ik negeer het nu.

Dit hoort tenslotte bij haar.

Hilbert Steensma is student persoonlijk begeleider en gepassioneerd schrijver. Na ruim twintig jaar werken in de financiële sector met verschillende uitstapjes als vrijwilliger in de zorg ertussendoor, zette hij in 2016 eindelijk de stap naar een opleiding als persoonlijk begeleider.

HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.