BLOG: Een dag in Loosdrecht

Het was een drukke dag op de dagbesteding van ‘Onvergetelijk Leven’, waar ik mijn plek als stagiair heb gevonden. De twee gangbare toiletten zijn bezet als mevrouw A. mijn kant op komt. Mevrouw A. dwingt respect af. En dit niet alleen door haar respectabele leeftijd. Zij heeft duidelijk haar sporen in het leven verdiend.
BLOG: Een dag in Loosdrecht

 

Aangezien zij de richting van de toiletten op loopt in plaats van die van de dagbesteding, waar zij verwacht wordt, vraag ik naar de reden van deze wandeling.
‘Ik wil even naar het toilet ...’, antwoordt zij.
Haar antwoord voelt voor mij als een geheim dat je niet hoort te delen met een dame van stand. 
Ik deel haar mede dat beide toiletten bezet zijn en ik stel haar voor de keuze om even te wachten of met mij mee te lopen naar de nieuwe vleugel.

Ze twijfelt en lijkt mij niet tot last te willen zijn. Haar blaas wil blijkbaar anders dan haar verstand en gezamenlijk lopen we naar de toiletgroep op 101C. Ik zoek naar de balans tussen hulp en privé en sluit na enig gedraai van de rollator de deur van het damestoilet achter haar onder de belofte dat ik voor de deur blijf wachten. Na enkele seconden gaat de deur van het herentoilet open en in mijn ooghoek zie ik meneer J. de deur uit komen.

Ik groet hem kort en gun ook hem zijn privacy. Meneer J. groet terug en keert terug naar het toilet om klaarblijkelijk nog enige handelingen te verrichten i.v.m. de hygiëne. Op dat moment hoor ik mevrouw A. zachtjes roepen. Ze kan niet omhoog komen. Ik moet haar helpen maar moet daarvoor meneer J. iets naar binnen duwen om de deur gesloten te krijgen en de damestoiletdeur te openen. Ik bekijk de situatie, bied haar mijn handen aan en ze trekt zich behendig omhoog. Zodra ze staat draai ik mij discreet om en ik probeer gelijktijdig de toiletdeur weer te openen. Door de kier echter zie ik de spijkerbroek van meneer J. nog halverwege zijn deur.
Ik wurm mij naar buiten en zie de spijkerbroek nog in dezelfde positie. Ik kijk beter en ik zie de oorzaak. Inwendig moet ik lachen. De bretels aan de achterzijde van deze meneer zaten om de deurknop. Hij leek geen kant uit te kunnen. Prachtig hoe hij deze gevangenschap tijdelijk aanvaardt. Zonder vragen. Zonder roepen om hulp! Een mooie kerel die meneer J.

Als we even later gedrieën de terugweg aanvaarden moeten we erom lachen. Een dag niet gelachen ...

 

Hilbert Steensma is student persoonlijk begeleider en gepassioneerd schrijver.

Na ruim twintig jaar werken in de financiële sector met verschillende uitstapjes als vrijwilliger in de zorg ertussendoor, zette hij in 2016 eindelijk de stap naar een opleiding als persoonlijk begeleider.



Naar homepage



Relevante categorieën:



Nooit meer burn-out

Ontwerp voor digitale transformaties van (zorg)organisaties

De patient terug van weggeweest