Zo ook die middag dat ik weer moest wachten in een volgende ruimte. Nu van de Röntgenafdeling. Verwachtingsvol kijk ik naar de langskomende witte pakken: zou het mijn beurt zijn? Ik zie heel wat ongericht gedrentel. Waar sloffen ze nou weer naar toe? Het lijkt soms of ze niet echt wat te doen hebben. Nou ik wel hoor.

Een boze man bij de koffieautomaat geeft afleiding. Zijn irritatie gaat niet eens over de koffiekwaliteit. Blijkbaar komt zijn keuze niet uit de machine. Alle boosheid, die heel waarschijnlijk de verpakking is van zijn angst en onzekerheid, ontlaadt zich in een directe linkse op het apparaat. Een bekertje valt omlaag en het onmiskenbare geluid van een leeglopende koffieautomaat vult de stilgevallen ruimte. Ik weet niet of het de verlangde chocolademelk is, maar de man is gekalmeerd.

De baliemedewerkers reageren nauwelijks. Ze zijn getraind in het omgaan met agressie: net doen of het er niet is, dan gaat het wel over. Mijn mede-wachtenden  pakken weer dezelfde onbenullige tijdschriften van lang geleden, die je alleen nog maar in ziekenhuizen of antiquariaten aantreft, of appen verder. Ik voel me klein en afhankelijk. Jongens, ik zit hier toch niet voor niets. Buiten gaat de eerste zomermiddag zonder mij voorbij. 

Bert Baas is longarts en coach / supervisor voor medici.

HIER vindt u meer informatie over onze bloggers.
Rechtstreeks contact opnemen met de auteur kan HIER.
(Werkt dit niet, dan is uw mailprogramma hier niet voor ingesteld. Dan kunt u hieronder met het formulier een reactie achterlaten.)