Het belangrijkste punt betreft het ontbreken van een strategische visie op sectorniveau. De nota drijft op de illusie dat de sector onaantastbaar is, maar dat is hij niet. Het is niet ondenkbaar dat grote (tech-?)bedrijven op relatief korte termijn meer weten van mensen/patiënten dan zorginstellingen. Kennis is macht, vooral als die kennis betrekking
heeft op individuen. Het samenbrengen van medische, sociale en economische data op individueel niveau is voor ambitieuze, strategisch georiënteerde, technisch geavanceerde en kapitaalkrachtige bedrijven wellicht een minder grote opgave dan voor zorginstellingen die, onder condities van schaarste van geld en personeel, maximaal aandacht moeten besteden aan hun patiënten. Dit is een punt van zorg, omdat het ertoe zou kunnen leiden dat de zorg
(instellingen, artsen, verpleegkundigen) op enig moment wordt ingehuurd door die bedrijven, en dan onder hun voorwaarden. Ze leveren er wellicht ook de verzekering bij. En ze geven vorm aan preventie. Doe dit niet af als een fata morgana. Veel ontwikkelingen die we tien jaar geleden voor onmogelijk hielden, zijn zich nu aan het materialiseren.
Het tweede hoofdpunt is dat er behoefte is aan stelliger prioriteiten. In plaats van keuzes biedt de discussienota vooral mogelijkheden. Gelet op de vele belangen die in de zorg spelen, is het niet waarschijnlijk dat de mogelijkheden als vanzelf tot uiting komen in eenduidige koers. Het is noodzakelijk dat de nota hierin het voortouw neemt. Preventie is een veelbelovende richting, maar ontbeert nog scherpte en toelichting. In de nota is het een afgeleide van zorg; bij echte preventie is zorg de afgeleide.

Punt drie betreft de concretisering. De zorg staat bekend om de brede, algemene en vrijblijvende beleidsrapporten; inhoudelijk boterzacht. Visie-documenten van zorginstellingen kunnen bijna een-op-een gekopieerd worden naar andere instellingen. Ze bevatten formuleringen die vrijheid van handelen bieden en vooral geen restricties opleggen. Een voorbeeld: zorginstellingen zetten tegenwoordig ‘de patiënt/cliënt centraal’, maar maken daarmee niet duidelijk wat, op enkele operationele aspecten na, het verschil is met het verleden. Vaak blijft het bij woorden en staat, in feite, toch de organisatie, het proces of de behandelaar centraal. Met andere woorden: nieuwe termen kunnen op nieuwe
richtingen duiden, maar alleen als ze aangeven hoe erop moet worden doorgepakt. De nota kan op dit punt nog een verbeterslag maken.

Lees het gehele commentaar via deze pagina

Lees het oorspronkelijke document hier